افسانه ی ِ تو هست همیشه بر زبانم
صیدی که دلم رُبود و بِشکست کمانم
زلفت دلِ مارا به اسیری بُرد اما
ناید هوسی که دل زِ بَندت بِرهانم
در غارت دل نیست چرا در تو ترحم
داند چه کسی غایت خونریزیِ یارم
در دل دگرم نیست به جز عشق تو چیزی
بازا و مرا سخت در اغوش کِشانم
دیدار مُیَسر نَبُود باز غمی نیست
از یادِ تو چونم که دگر خود نشناسم
در باغ و گلستان همه گویند بیای
چون غنچه لب از شوق نشانت بگشایم
محمد رضا رحمتی
+
